Van Terradillos waar ik gisteren was, naar León, het is ongeveer 70km. Een beetje vals gespeeld moet ik toegeven. Vandaag gestapt tot Sahagún en daar de trein naar León genomen. Je zal je afvragen waarom neem ik aan. Niet dat ik mij hoef te verantwoorden, maar ik wil de nieuwsgierigen onder jullie tevreden stellen. Mijn enkels en knieën beginnen wat tegen te spartelen. 15km is geen probleem maar daarna is het echt afzien. Ik vermoed dat het met het extra gewicht te maken heeft en de voortdurende inspanning ook natuurlijk.
De tocht gisteren was erg lang. 26km. Ik was alleen gestart in Carrión, maar na 16 km heb ik mij aangsloten bij Leo uit Melbourne en Lucy uit Ohio. De volgende 10km waren zeer filosofisch :-) to say the least.
Kun je geloven dat ik tegenwoordig weer enkel in het Engels denk en praat tegen mezelf. Het is dan zo raar om dat in het Nederlands te vertalen. Ik voel me een beetje Astrid Bryan :-) Amaaaaaaazing!
In Carrión heb ik 's avonds een pelgrim's blessing bijgewoond. Eerst ging ik niet gaan, ik had de kerk in de namiddag al bezocht en mijn vaste pleidooien gehouden ;-). Maar op de valreep ben ik toch gegaan. En ik was blij met die beslissing. De zegening was zo ontroerend. Ik zag vele ogen in tranen schieten. Zelf hield ik het droog, tot na de viering toen de twee Christina's uit Noorwegen naar me toe kwamen en zeiden dat dit hun laatste avond op de camino was. Ineens kon ik niet meer... plots was ik weer alleen zo leek het. Die twee jonge dames die ik vanaf het begin regelmatig tegenkwam en de laatste dagen vooral veel beter leerde kennen, zitten echt in mijn hart ( weer zo'n Engelse uitdrukking die in het Nederlands nergens op trekt)
Maar het leven gaat voort en de volgende dag waren er dus Leo en Lucy. En vandaag zit ik in León en kwam ik alweer mensen tegen die ik al een tijd geleden moest lossen. Zo gaat dat dus in het leven, op de camino.....
De volgende etappes zijn minder zwaar en minder lang. Dat kan ik mij nu permitteren door de 56km trein. En ik weet dat mijn voeten dat gaan appreciëren.
Ik vernam dat het zonnetje eindelijk tot bij jullie is geraakt. Geniet ervan!
Tot gauw!
Anne
Dag Anne, niks dan bewondering heb ik voor jou ! straight from the heart !
BeantwoordenVerwijderenWist je dat filmactrice Shirley Maclaine (°1934) in 1994 de ganse tocht van 800 km afgelegd heeft ? Ze heeft er daarna een boek over geschreven "The Camino, a journey of the spirit" published by "Simon & Schuster", ook vertaald in het Nederlands, naar 't schijnt ! De dochter van George Bush Jr : Jenna Bush, (°1981) heeft het ook "gedaan", in 2004, maar ondanks nog piepjong, heeft ze slechts de laatste 100 km gerealiseerd: vertrokken vanuit het klooster Samos in de provincie Lugo. Dat zou ik ook nog kunnen hoor ! lieve groetjes van op het Martelaarsplein Brussel, Claudine
Annemieke,
BeantwoordenVerwijdereninderdaad, je hoeft je helemaal niet te verantwoorden voor je 'mobiele rustdag'. De renners in de tour deden dat ook niet. Die kwamen soms aan in een stad in Provence, en gingen de volgende dag van start in de Pyreneeën. Dat je je laat zegenen is ook nog helemaal OK, wij hebben die zegen hier in de voorbije maanden dagelijks gehad. Maar dat je jezelf vergelijkt met Astrid Br... (mijn vingers vertikken het van de naam helemaal uit te schrijven), dat is 'erover'. Alhoewel, als zij de camino zou doen en als dat een reality show zou worden, dàn zou ik misschien toch eens kijken. Maar dat zal nooit gebeuren.
Daarom sluit ik me liever aan bij de verwijzing van Claudine naar Shirley MacLaine. Hier een uittreksel uit haar boek; de gelijkenis is treffend:
"Whenever I travel, I prefer to do it light; however, seven pounds of lightness was new to me. Having done the trek herself, my Brazilian friend Anna Strong warned me that each ounce I carried in my backpack would become tons after a few weeks. Sooo...shoes would be essential and must be carefully selected -- just one pair to walk in and one pair to put on at the end of each day. I have always had trouble with extraneous sounds while sleeping. I knew I would be sleeping in shelters (refugios) along the way with many others who snored, coughed, talked, and dreamed out loud. I wondered about my ever-present sound machine. Too heavy, I decided. I couldn't carry the batteries. I opted instead for earplugs, even though I had been told by my homeopath and acupuncturist that earplugs obstructed the meridians to the kidneys. I carried a light sleeping bag, two pairs of socks, two pairs of panties, two T-shirts, a small towel, a small washcloth, one bar of soap, one pair of shorts, one pair of light leggings to shield me from the sun's rays, some homeopathic remedies (for giardiases, nausea, cuts and bruises), Band-Aids, Nu Skin, adhesive tape, a water bottle (there would be fountains of clear water in every village along the way), my passport, several notebooks, a tiny address book, a few credit cards (which I vowed not to use), a little money (which I hoped I would not resort to), one Gortex jacket, one pair of Gortex slacks, one sweater (since I'd be walking in cold as well as hot weather), a sun hat, sunglasses, melatonin for sleep, and my precious Pearlcorder with many small tapes.
I am a Taurus, and therefore a person who accumulates things. I immediately understood this journey would be an examination of what was essential to me. "The road and her energy will provide all you need," Anna told me. "She will tell you what to throw away -- and you will become humble as a result. You will see what a temple your body really is, that it is not a prison, and you will discover your essence." She told me I would find a stick to walk with. It would speak to me as though it would want to help. My feet would derive energy from the ground itself, which is why it is infinitely better to walk than to ride the Camino in a vehicle. I would receive messages from the path as though it was talking to me, until I became the path and all of its history."
XXX
Geweldig stukje...
VerwijderenEn dat idee voor een reality met Astrid in Spain: nog zo slecht niet!
Christophe,
VerwijderenIk zou Astrid dan in Pamplona laten vertrekken, net voor de stierenloop. Heel toepasselijk en amaaazing!
Dag men lief Anneke, eindelijke heb ik je blog gevonden, was de link kwijt en dat zijn de smsjes ook een goed middel.
BeantwoordenVerwijderenBen zo fier op jou, je doet het goed en je houdt vol. En was als je eens de trein neemt...het moet een plezierige reis blijven hebben nog op t werk afgesproken. Bedankt om het zonnetje met ons wat te delen, een mens fleurt er helemaal van op. Denk veel aan jou men lieve vriendin, geniet ervan hé.
Het is ook een plezier jouw trip te volgen, je schrijft het zo goed dat ik wou dat ik daar ook was, alleen dan misschien met een elektrisch fiets :-) vele xjes en knuffels Erika
Dag Anneke,ik ben ontzettend blij dat je die beslissing nam van toch een industriel en saai stukje over te slaan. Weet je, vandaag schreef ik naar Nelly en zocht een prentje over Compostela en kwam zowaar JOU zere ontstoken teen tegen,hij staat te kijk in al zijn glorie! Koddig! De volgende dagen zullen ook niet van de poes zijn maar wel meer schaduw en bossen,heuvelig en dat is heel belastend voor de benen ,knieen enz.. Luister naar je lichaam,goed eten en vooral drinken! Ik ben zeker dat je weer wat kilo's kwijt bent! Maar de aanhouder wint zo is het altijd geweest.Dikke knuffel van ons.
BeantwoordenVerwijderenDag Anne,
BeantwoordenVerwijderenNeen ik ben nog niet met vakantie! Ik volg je wel dagelijks, maar kom tot het besef dat ik niet zo'n beste schrijfster ben. Wat het ook moge betekenen toch wil ik je af en toe een woordje schrijven om je te laten weten dat ik je enorm bewonder en veel moed toewens. Ik zou je eigenlijk wel willen vergezellen alleen al voor de mooie landschappen en zoals Erika ook met een elektrische fiets (oei dan zijn er al 2 fietsers bij jou). Maar het gezelschap zou wel leuk zijn. En van dat vals spelen (: niks vals spelen) door de trein te nemen, daar heeft Gerard wel gelijk in: de renners in de tour doen dat ook hoor ...
Geniet er van en blijf je verzorgen en niet vergeten te drinken!
Liefs,
Christel